Mijn cv, deel 1;

Ik heb een apart cv. Mijn ‘denk-cv’ beslaat mijn werk en mijn leven.
Om mijn denken te kunnen plaatsen, dient u mijn zeer aparte cv eerst te kennen. Daarna zal ik mijn ABC aan u uitleggen in drie respectievelijke hoofdstukken, gevolgd door een samenvatting.

Om mijn latere hoofdstukken A, B en C te kunnen begrijpen, dient u te begrijpen dat ik alles bij de naam noem. Waarom, daar kom ik nog wel op terug.

Mijn jeugd

Een bekend filmechtpaar uit de oude tijd zijn mijn ouders.
o.a. de filmers van de NCRV-serie Bartje van Willy van Hemert. Ze hebben een waarlijk verrot huwelijk, waar alle drie kinderen onder te lijden hebben gehad.

Vele jaren van onderzoek, studie, filosoferen en uiteindelijk gesprekken met mijn ouders, die al jaren gescheiden zijn, levert mij op…..

Mijn vader is katholiek opgevoed, ook op het gebied van seksualiteit, maar zijn biologische natuur is een geheel andere dan de aangeleerde. Hij valt op een seksueel vrije vrouw, maar aangeleerd moet het een kuise vrouw zijn. Oftewel, een neurose. Neurose is als het denken van de mens niet overeenkomt met zijn/haar natuurlijke driften en aldus ontstaat de neurose, de neurotische mens, zeg maar de massa.

Mijn moeder is atheïstisch opgevoed en is een ‘vrije vrouw’. Mijn vader valt op haar om de vrije vrouw die zij is, maar claimt haar gelijk voor zichzelf als zijn persoonlijk bezit.
Echter seksueel is zij een vrije vrouw en aan het begin van hun relatie is mijn moeder niet monogaam, terwijl zij samen een kind proberen te verwekken, want ma krijgt geen toestemming om te trouwen (vlucht van haar ouderlijk huis, claimende moeder en slappe vader) en aldus forceerde zij een huwelijk met een zwangerschap. We praten dan over de jaren 50.

De ruzies zijn enorm, als klein kind kom ik in de huiskamer, als vader de hele huishouding kapot heeft geslagen. Overal ligt glas. Ik word weggeleid door een tante.
Ook religie was mede oorzaak van de ruzies.
Angst is het wat wij als kinderen ervaren hebben.

Mijn vader bindt mijn moeder aan zich door haar te gaan gebruiken als geluidsvrouw bij zijn camerawerk voor hoofdzakelijk de NCRV en KRO. Begin jaren 60 staat mijn moeder al met laarzen en een dikke trui in de klei techniek te doen en audio-opnamen te maken. Mijn vader kan haar op die manier ‘controleren’.
Emancipatie van de vrouw en onderdrukking door de man samengevoegd. Complex dus…. Een huwelijk met agressie met alle gevolgen voor hun kinderen, van wie ik er een ben.

Resultaat van hun zieke relatie was dat mijn moeder niet de vrije vrouw mocht/kon zijn die zij was en mijn vader niet de vrije vrouw kreeg die hij eigenlijk wilde, maar dat zelf niet snapte door zijn katholieke denkopvoeding.
Gevolg: de seksualiteit tussen hen droogde op, seks was een verplichting waarbinnen ze beiden niet kregen wat zij wilden. Voor mijn moeder was het zelfs weerzinwekkend, omdat mijn vader geen respect voor haar had. Omdat ze het niet snapten en beiden niet kregen waar ze behoefte aan hadden, ging mijn vader vreemd, en dat gebeurde vaker tot aan relaties aan toe. Mijn vrije moeder nam mijn vader zijn vrije leven vervolgens kwalijk. Zij hielden het geheim van de vrije kant van mijn moeder verborgen voor iedereen. Hoe moeilijk kunnen mensen het maken…

Het vak en geld bond hen aan elkander. Aldus gingen zij door. De startbasis van hun relatie was het verborgen houden van ‘mijn vrije moeder’, hetgeen zij als geheim onderhielden. Ze zouden bij elkaar blijven tot het laatste kind uit huis zou zijn. Het geheim ‘de seksueel vrije kant van moeders’. Maar mijn vader heeft nooit gesnapt dat hij hield van ‘vrije vrouwen’, maar katholiek opgevoed/geprogrammeerd en dus aangeleerd van de ‘kuise vrouw’ moest houden. Een neuroot dus.
Dat hun drie kinderen hier enorme schade door hebben opgelopen, mag duidelijk zijn. De een heeft dat beter verwekt dan de ander.

Mijn moeder ging vanuit haar ‘gevangenschap’ haar enige zoon, mij, onderbewust opvoeden als haar man. Ik kreeg dezelfde behandeling als mijn vader van haar. Dat was mijn opvoeding. Vader zat meestal in de kroeg en kwam dronken thuis. Moeder sliep bij mij in een kast in de villa te Laren (NH) achter mijn bed en dan kwam mijn vader na zijn kroegtocht dronken zijn emotie bij mij uithuilen. Heerlijk!

Ik was me dit toen geheel niet bewust. Ik werd de spil in hun relatie. Voor mijn vader was ik zijn pensioenvoorziening, voor mijn moeder haar vervangende man.
De claim was, voor mij toen totaal onderbewust, alles overweldigend. Ik werd deelgenoot in hun bedrijf, had op papier een salaris, maar kreeg zakgeld.
Ik was de vervangende man voor mijn moeder, zeg maar gewoon misbruik, hetgeen mijn vader prima vond, omdat hij daardoor vrijheid had en ik was de man van mijn moeder zonder de seks die bij de relatie hoort.
Ik was onderontwikkeld, onzeker, had geen eigen sociaal leven, werd financieel opgelicht door mijn ouders, kreeg een zieke ‘denkprogrammering’ van mijn ouders.
Dat zijn nou pas goeie ouders!

De tv-serie The Prisoner wordt in Nederland uitgezonden. Mijn moeder kijkt daarnaar, ik als jonge tiener kijk mee. De serie gaat over de psyche van de mens, wat is realiteit, wat is fictie. Een boeiende serie, in 1967/1968 geproduceerd, met als hoofdrolspeler Patrick McGoohan. Een stukje van mijn geprogrammeerd denken wordt onderbewust aangelegd.

Als veertienjarige jongen deed ik, autodidact, volwaardig filmmontagewerk in het bedrijf van mijn ouders, onder andere de film National Theater of the Deaf over een Amerikaanse theatergroep die in Den Haag was en waar mijn vader nog de “Persprijs” voor won in Amerika, gesubsidieerd door het toentertijd nog bestaande ministerie van CRM. Ik sta als veertienjarig kind op de aftiteling als ‘Rob Robert’, een pseudoniem dat mijn vader me gaf. Ik had niet door dat wat er gebeurde niet door de beugel kon.
S. van der L., pedofiel homo, probeert mij tijdens een werkreis voor de NCRV in Irak in bijzijn van mijn ouders te bekeren tot homo. Dat lukte dus niet. Ik zat daarbij helemaal op slot, wat wist ik.

Ik wordt uit de dienstplicht gehaald wegens ‘onmisbaarheid in het ouderlijk bedrijf’, terwijl ik het naar mijn zin had bij de Luchtmacht.
Bij de zoveelste ruzie, ik was 18, zei ik tegen mijn ouders: ”Ik ga het anders doen””. Hoe, geen idee, ik wist alleen dat het anders moest. Pa was woest.

Als ik 23 ben, ontmoet ik een werkelijk fantastische Australische vrouw. Ze is vijf jaar ouder dan ik ben, zij is zonder dat ik me dat bewust besef een zeer vrije vrouw. Ik ben smoorverliefd. Zij heeft maar een doel: mij ontmaagden.
Dat gebeurt op Hawaii in het Royal Hawaiian Waikkiki hotel.
De ochtend erna krijg ik van mijn moeder een klap in mijn gezicht… wegens ‘vreemdgaan’. Tja, ik snapte het toen allemaal niet.

Ik start in 1983 mijn eigen bedrijfje op en ontmoet bij de Evangelische Omroep mijn huidige partner. Ik wist niet dat mijn huidige partner een vrije vrouw is, maar zich door opvoeding, kerk etc. onderbewust voordeed in het overleven als monogaam ‘nette’ vrouw. Ik geloofde door mijn ellendige jeugdprogrammering in de monogame relatie.

Ik maak heel veel reizen voor de EO. Meestal over ellende in de wereld, de slums, armoede, honger, ellende, Rwanda, the killing fields van Cambodja, Servië/Kroatië, Peru, overal ben ik geweest. Aids-documentaire in Zuid-Afrika. Te veel om te benoemen.

Tot geloof gekomen door de EO. (heden niet meer gelovig)

Dat is een beetje mijn jeugd, mijn twintiger jaren en begin dertiger jaren…..

Hebben jullie nog wat adem?!

Cv periode mijn dertiger jaren t/m 1996, deel 2;

Mijn leeftijd, 34 t/m 40 jaar.

Vanuit ons christen-zijn – mijn partner al langer dan wij elkaar kenden – vingen wij een psychisch ziek gezin op, vanuit christenplicht zeg maar.
Een ziek gezin, pa farmacoloog aan het AMC met een stevige psychische tic, de moeder psychisch ziek, kinderen die verwaarloosd werden, een extreme situatie.
We hebben al die kinderen van hen af en aan opgevangen, een van hen was extreem gewelddadig en reeds afgegleden in drugskoerieren waar hij zijn vader voor charterde.
Kort door de bocht, de moeder moet naar de christelijke psychiater en vraagt mijn partner mee, omdat zij hun gezin al jaren kent.
De psychiater vraagt (geheel tegen de regels in) aan mijn partner of wij de dochter van dat zieke gezin willen opvangen, want moeder moet in de opvang, uit het gezin en die jonge dochter kan daar niet blijven. Mijn partner zegt, de consequenties niet overziende, ‘ja’ op het verzoek. Ik zeg later die dag na een telefoontje (vanuit de geprogrammeerde christenplicht) ook ‘ja’.
Onze jonge dochters gingen naar één kamer.

Toen zij eenmaal bij ons was, zochten wij mogelijkheden om haar verblijf officieel te maken. Het koste niet alleen handen vol geld, maar ook lag die zieke vader op de loer.
Al snel werd zonder enige procedure dat meisje formeel pleegkind. Het ontstond min of meer door de omstandigheden, gemanipuleerd door de christelijke psychiater.

Na anderhalf jaar, seksuele voorlichting, corrigeren, gewoon alles wat erbij hoort. (het complete dossier ligt in mijn brandkast) blijkt dat meisje te moeilijk. Rare situaties ook. Dingen die ik toen niet door had. Het werd mijn partner te zwaar en toen ik dingen doorkreeg, hetgeen niet zo snel ging, omdat ik veel werkte en met mijn moeder opgezadeld zat als mijn geluidsvrouw (zie cv deel 1), besloot ik dat dit pleegkind uit ons gezin weg moest. Aldus geschiedde in goed overleg met de instantie.

Ik zag door de situatie in dat zieke gezin echter, dat mijn situatie met mijn ouders ook niet gezond was. Met hulp van onze huisarts en een goede vriend heb ik toen mijn moeder uit mijn leven gezet. Mijn vader later idem dito.
Ik schrijf dit in een notendop, maar geloof me, dat zijn zeer heftige processen.

Ik ben het zat in de Hilversumse tv-wereld en we besluiten naar Drenthe te vertrekken. Daar komt na jaren weer contact met de inmiddels volwassen ex-pleegdochter.
Wat ik niet weet, en geen kennis over heb, is dat zij seksueel zwaar neurotisch is en komt om mij seksueel te verleiden om als zodanig wraak te nemen op met name mijn partner, omdat dit ex-pleegkind jaren ervoor uit ons huis moest wegens mijn partner, en haar diepere motivatie is zeer waarschijnlijk onderbewust wraak geweest vanuit jaloezie op onze dochters.
Ja, een beste volzin, daar ben ik jaren over aan het filosoferen geweest.
(Ik heb dit alles onderbouwd en uitgewerkt in mijn brandkast staan.)

Als ik, traag als mijn denken op dat gebied was, en na wat seksueel gedoe met haar op haar meerderjarige leeftijd, zij zelfs met mij wilde copuleren, hetgeen ik niet deed, zij weer vanuit haar neurotisch gedrag omsloeg naar het zijn van een ‘nette christelijke vrouw’ liet zij, na een gesprek, stiekem een gedragen en natgeplaste slip in mijn auto achter. Sorry voor de plastische taal, maar zo is het leven. Ik ontdekte dat ding onderweg naar huis en was verbijsterd. Zij had het voorbereid! Met voorbedachten rade dus.
Mijn hersenen gingen klonk, klonk. Ik was boos, belde mijn vrouw, reed helemaal flabbergasted heel rustig naar huis en stuurde de dame in kwestie een paar brieven waarin mijn onderbewuste opgeslagen kennis geheel naar buiten kwam. Duidelijk, raak, zuiver, warm, begripvol, maar bovenal hield ik haar een heldere spiegel voor van hoe zij zich gedroeg zonder dat ik op dat moment zelf daarvan de diepte kon doorzien. Het kwam uit mijn onderbewuste leven van vele jaren ellende en gedoe en dubbelheid etc, etc.

Tja, wat ik toen niet wist is dat je een neuroot niet te hard een spiegel moet voorhouden, want de neuroot heeft dan maar twee keuzen: of in die spiegel kijken en aan zichzelf werken, of de spiegeldrager aanvallen. In die spiegel kijken (hoe denk ik) is voor de meesten te zwaar en te moeilijk, dus koos zij voor de laatste optie.

We zitten een paar maanden in wat ik noem de Marc Dutroux-periode, als zij op aandringen van haar zieke broertje een zedenaangifte tegen ons doet. Dat is haar enige manier om haar eigen neurotisch denken overeind te houden.
De politie reageert overspannen, te betrokken, onkundig en onprofessioneel en ontvangt haar met open armen.

Er komt een aangifte van haar en haar broertje waar de honden geen brood van lusten. Som alles wat je bedenken kunt maar op en wij zouden het doen, hebben gedaan, etc.
De politie en het Openbaar Ministerie pakken groot uit. Ze denken de Marc Dutroux van Drenthe te pakken te hebben. Wij krijgen te maken met huiszoeking, aanhouding en verhoren.

Mijn vrouw is na 3,5 dag verhoor, met haar verleden, daar zwaar depressief en op het randje van suïcidaal uitgekomen.
Ik kom na 8,5 dag weer thuis en begrijp er helemaal niets meer van. Ik zie mezelf door de verhoren als ‘verkrachter van mijn vrouw’ en begrijp niet, dat ik thuisgebracht wordt. (Daar is heel veel over te schrijven, eigenlijk een dik boek, maar dit terzijde.)

Mijn geest is door de verhoren geheel opgeblazen, alsof er een handgranaat door de recherche in mijn geest tot ontploffing is gebracht, mijn psyche geheel aan puin. Ik was niet zelfzeker door mijn jeugd en de zekerheden van mijn vak, en mijn partner was ik kwijt tijdens de verhoren.
Wat de celbewaarders wel tegen ons beiden zeiden, toen we vastzaten, was “we voelen jullie liefde door de dikke muren heengaan”. Dat was onze redding.
Dat verhaal is ook een boek waard, want dan blijft er helemaal niets van Justitie Nederland over!

De recherche zei tegen mij: ‘Zo, nu ben je afgebroken, nu kan je weer opgebouwd worden’. Ja, is uitgesproken, heerlijk die verhoren inzake ‘waarheidsvinding’.

Mijn grootste klant, de Evangelische Omroep, laat ons ‘liefdevol’ vallen als een baksteen en laat ons een overeenkomst ondertekenen, dat wij de naam van de EO. tijdens de rechtszaak niet ongevraagd zullen noemen in de rechtbank.

Cv mijn periode 1996 t/m heden, deel 3;

Mijn partner heeft een ander maar net zo’n beschadigd verleden door de programmering die zij kreeg van haar zieke ouders en met name haar zieke moeder en slappe vader, daarop de kerk, religie, alles en alles wat een mens verbiedt om zich te ontwikkelen tot wie die mens autonoom is. De denkaanpassing volmaakt.

We zijn door de verhoren psychisch kapot. Beiden kennen we die wereld niet.
Onze advocaten verdedigen ons niet goed.
Dit komt omdat er Pro Justitia-rapportages zijn opgemaakt in opdracht van de
rechter commissaris.
Met name mijn Pro Justitia- rapportage zet mij neer als een man met wel drie persoonlijkheidsstoornissen. De Rechtspsychiater heeft mij (dat wist ik toen niet) passend gemaakt op het strafdossier van het Openbaar Ministerie, die al een zogeheten ‘karaktermoord’ op mij hadden gepleegd en de rechtspsychiater maakte het een en ander passend.
Nota bene, dit is KENNIS met harde onderbouwing inzake Nederland anno 1997!

De Reclassering Drenthe ving mij op, een zonder meer fijne vent, Lieuwe Jansma.
Ik begreep niets meer. Was volledig psychisch de weg kwijt, wederom, dat is een boek apart.

Justitie lekt de Psychiatrische Rapportage naar Hildebrandt Bijleveld van de EO. De omroep laat ons vallen, want ik ben volgens die rapportage een ernstig zieke man met drie persoonlijkheidstoornissen.

We zoeken contact met René Lancée. Hij adviseerde ons. Onze advocaat sloeg daarom op tilt en liet ons vallen. We moesten onze weg zoeken, waarom?
Deken Advocatuur erbij, gezeik geneuzel.

Diep van binnen wist ik het al wel, maar op bewust denkniveau niet.

Er komt een uitspraak voor de meervoudige kamer, ontuchtige handelingen meermaals gepleegd, ik krijg meen ik een jaar omgezet in taakstraf van maximale dagen, mijn partner een half jaar omgezet in minder dagen taakstraf. Zoiets dergelijks, nu niet meer interessant.
We gaan in hoger beroep, advocaat 2 doet niets. Ik krijg wel het dossier mee naar huis en op advies van René Lancée analyseer ik dat. Dat is het begin van mijn herstel en méér!
Dank René!

Ons hoger beroep trekken we in op basis van door advocaat 3 in ons gevoel gemanipuleerde ANGST ! Notabene een specialist in valse zedenzaken!
René Lancée zei nog, dat dat dom was. Ja, dat was dom, maar als je de advocatuur vanuit de “Quatuor Politica” (deze term kom ik op terug) tegen je hebt op basis van foute Pro Justitia-rapportages en je bent zelf labiel geraakt, dan ben je nergens meer. Wij hadden niet de knowhow en stabiliteit van René. Taakstraf gedaan, klaar mee.

Enkele jaren later na wat herstel afscheid genomen van een psycholoog van het RIAGG, die mij probeerde te manipuleren naar de ‘misdaad’. Daarna hulp gevonden bij een therapeute die nieuwe methoden hanteerde, NLP & NEI. (Neuro Linguistische Programmering & Neuro Emotionele Integratie, zeg maar Ratelband, maar dan in normaal perspectief).

Mijn partner heeft een Verklaring Omtrent het Gedrag, VOG, nodig voor een baan in het onderwijs, ik een voor een reis naar de USA. Dat ketst. Ik pak dat aan met klachten.
De advocatuur hebben wij om terechte redenen geen vertrouwen meer in. Met mijn NEI & NLP-therapie leer ik mijn onzekerheid te sturen door mijn denken te sturen.
Ik doe enkele zaken zelf als mijn eigen advocaat, want de Quatuor Politica ligt als geheel dwars. Dit dwarsliggen komt omdat het beeld van die zedenzaak is, dat ik de ‘smerige man’ ben en mijn vrouw mijn ‘onderdanig slachtoffer’.
Ik leer hoe ik moet pleiten van Radio 1, die een uitgebreid gesprek uitzenden met een advocaat die het een en ander uitlegt. Zo heb ik eigenlijk alles geleerd, met vallen en opstaan, luisteren, informatie verwerken in mijn hersenen en de informatie eruithalen die ik kan gebruiken (leren).

Voor die VOG heb ik een gesprek met de Reclassering Drenthe. Die maken een rapportage op alsof ik een gestoorde ben die de realiteit nog steeds niet ziet. De VOG wordt dan ook afgewezen door het ministerie van Binnenlandse Zaken. Ik dien een klacht in en vraag in het kader van de WOB de rapportage op.
Mijn partner doet ook een VOG-aanvraag. Die van haar wordt niet afgewezen, maar wordt vertraagd. Dit omdat het dezelfde strafzaak betreft, waarin ik negatief wordt neergezet en mijn vrouw positief, maar gezien de veroordeling zit justitie samen met het ministerie en de gemeente Aa en Hunze klem, dus doen ze niets.

De klacht van mij tegen de Reclassering Noord-Nederland komt voor. Ik doe dat met de kennis die ik dan heb (nog steeds onzeker) zelf zonder advocaten. Alles goed onderbouwd en uitgewerkt.
De zitting verloopt goed en ik kan de vloer aanvegen met de Reclassering Noord-Nederland tot en met de directeur aan toe. De uitspraak die later volgt, is positief.

Tegen de burgemeester van Aa en Hunze dien ik een klacht in namens mijn partner wegens uitblijven van behandeling van….. Dat doe ik ook zelf. Mijn partner ligt op dat moment in het ziekenhuis vanwege een borstkankeroperatie.
De uitspraak volgt binnen een werkdag, zwart op wit: ook gewonnen.
Commissaris van de Koningin Relus ter Beek bemoeide zich ermee……

Toen hadden wij onze VOG’s.

Jaren later, nieuwe VOG’s nodig, nieuwe stupide wet, nieuwe dingen wegens angst van de bevolking en domheid van de overheid. (Even ter uitleg op jullie niveau: VOG’s krijg je niet algemeen maar selectief voor betrokken belang)

We kregen de VOG’s niet, wegens ons verleden. Okay, opnieuw beginnen.
Onze dochter, waarvan Justitie Nederland zelf in eigen persoon KINDERPORNO had gemaakt als vals bewijs van iets wat origineel géén kinderporno IS, stond op, zij had er ook genoeg van en zei: ‘Nu dien ik een aanklacht in’. Zij was toen net achttien jaar oud. Na overleg met René Lancée ging onze dochter ervoor. Twee uitzendingen van RTV Drenthe hierover volgden.

Hoorzitting op het Paleis van Justitie te Den Haag. Verteld werd hoe die nieuwe VOG-wetgeving was ontstaan. De psychisch zieke denkwijze die daar achter zit van rijksambtenaren die een zogenaamd bizar risicoprofiel hebben aangemaakt, die ambtenaren zonder tussenkomst van een rechter mensen een extra straf opleggen van levenslang in de beperking van de autonome levensontwikkeling. Oftewel, de doodsteek van het rechtssysteem zoals wij dat volgens heden hebben, maar al lang niet meer hebben. De bestuursrechter VEROORDEELDE minister Donner van Justitie tot het door ons betaalde Griffierecht aan ons terug te betalen. Dat was het enige wat de bestuursrechter doen mocht. De overwinning was klein, maar principieel.

Binnen die VOG-strijd heb ik het vasthouden aan rechtlijnigheid van het denken van toenmalig minister Donner van Justitie rechtstreeks vergeleken met het vasthouden aan rechtlijnig denken van Mohammed B., de moordenaar van Theo van Gogh, en dat niet op inhoud, maar op de manier van denken. Minister Donner heeft die klacht van mij o.a. zwart op wit gegrond verklaard, mits het niet meer hoefde te worden besproken (brandkast).

Een en ander aangebracht bij de Vaste Kamercommissie voor Justitie, maar die zei, dat het een persoonlijke zaak was. Niets was echter minder waar. De hele zaak in 150-voud aangebracht bij alle Tweede Kamerleden, maar geen enkele reactie gekregen.
(Kijk nu even naar die enorme zedenzaak bij een kinderdagverblijf in 2010/2011 beste mensen en het gezeik omtrent die VOG’s, waar iedereen in fictie in geloofde……)

Na jaren, toen ik sterk was geworden, de Rechtspsychiater aangepakt. Dat is voor het medisch tuchtcollege gekomen. Die hebben de vloer met hem aangeveegd.
Pro Justitia-rapportage van tafel, echter Justitie Nederland is daar niet op ingericht, dat kunnen ze niet uit de archieven ruimen, ze sturen je van het kastje naar de muur.

De rechtspsycholoog trok zijn opgemaakte Pro Justitia-rapportage gelijk in na een simpel briefje van mij aan hem. Het ging om rapportages die wel van invloed waren op onze veroordeling en met name de verdediging (advocatuur).
Klacht tegen de advocaten van toen ingediend wegens het niet juist verdedigen.
Het wordt een bende.
Voorzitter van de Raad van Discipline is de dan zittende vice-president van de Rechtbank Leeuwarden mr. R.G., hij is inmiddels rechter bij het kantongerecht.
Ik noem die rechter een juridische lapzwans binnen de klachtzaak tegen de twee advocaten. Wij hadden met name de foute advocaat te pakken door zijn Conclusie van Antwoord op onze klacht, waarin hij waarlijk pornografische proza heeft geschreven over niet strafbare seksuele handelingen tussen volwassen mensen (hetgeen ook zijn gebrek aan dossier kennis bewijst), maar de Deken der Advocaten Drenthe samen met de vice-president van de Rechtbank Leeuwarden die de Raad van Discipline voorzat doorkruiste ons winst punt door de zaak BEWUST juridisch te frustreren en vervolgens af te wijzen.

Die ‘foute advocaat’ heeft mij daarna nog met brieven bedreigd, maar door aangifte tegen hem te doen is dat gesust. Een rechtszaak is daar nooit van gekomen.

Tegen een uitspraak van de Raad van Discipline kan je niet in beroep gaan.
Dus een klacht ingediend tegen de handelswijze van de Raad van Discipline bij het Hof van Discipline. Die klacht werd na ons aandringen behandeld, wij kregen ons gelijk, echter wettelijk zijn er dan geen mogelijkheden meer het aan te pakken, oftewel, rotzooi maar aan met die burger.
Ik zei nog tegen de rechterlijke macht aldaar “okay, dan kan ik nu alles schrijven wat ik maar wil”, waarop wij geen antwoord kregen, maar hun lichaamstaal sprak boekdelen.
Wij noemen de Trias Politica sinds die tijd de Quatuor Politica. Een te nauwe samenwerking tussen de Trias Politica en de Advocatuur.

Ik heb met die vrouw die in 1996 aangifte tegen ons/mij deed, later in 2000 nog een gesprek gehad op neutraal terrein, ik gewapend met een radiozendermicrofoon en een geluidsman op afstand als getuige. Ze heeft alles toegegeven, wij zijn onschuldig veroordeeld.
Zit in mijn brandkast, alles en de minister van Justitie heeft dit ook, maar strijden tegen het DENKEN binnen Justitie is een zinloze oefening, verkwisting van levensenergie. En dan is Nederland nog een rechtsstaat die uitblinkt boven de meeste staatkundige landen…….. Nederland die in Afghanistan wel even gaat leren hoe…..

Deze alinea hierboven moet ik wat nader uitleggen.
Mensen vragen wel eens ‘wat’ wij dan gedaan hebben op basis waarvan wij veroordeeld zijn.
Ik heb geleerd dat mensen als ik dat zeg dat vertalen vanuit hun eigen ‘denk script’. Er is namelijk niets gebeurd wat verkeerd was of is.
Maar als ik zeg hoe de voorlichting aan dit neurotisch wezen ging vertalen mensen dat vanuit een seksueel denken vanuit hun eigen denk script. ‘Woorden’ geven aan zaken die met seksualiteit te maken hebben voor derden, met name het ‘woorden geven op papier’ geeft iets ranzigs aan iets wat niet ranzig en zelfs gezond was en is,
dat wordt al snel pornografisch.
Laat een man die op een kinderdagverblijf werkt waar psychisch niets mis mee is nu eens expliciet op papier zetten hoe hij een meisjes baby verschoont en haar reinigt van poep en pies. Hoe denkt u dat dit er op papier uitgeschreven uit ziet?!
Of u lezer zelf, schrijf even op wat u doet in bed en lekker vindt en niemand weet!
Ik heb de valse aangeefster op meerderjarige leeftijd niet gegeven wat zij wenste, dat alles is bekend door mij, en zij heeft zelf, toen wij reeds kapot gemaakt waren door Justitie en dat niet strafbaar bleek, ook een en ander alsnog bekend en dat was niet strafbaar en de hele zaak viel in duigen en Justitie zat met twee onterecht kapot gemaakte mensen. Het is bekend dat contact tussen ‘dader en slachtoffer’ nagenoeg onmogelijk is. Het is mij wel gelukt dankzij haar broer die toen ik hem belde en hem vroeg wat hij wist tegen mij zei “ik weet alleen van haar dat ze me verteld heeft dat jij haar verkracht hebt, verder weet ik niets. Maar hoe is het met jullie?” En hij heeft het contact gelegd. De opname zegt verder alles.
Wat bewezen is en niet strafbaar bleek maakt dat wat ervoor ligt ook niet strafbaar kan zijn, dat kan eenvoudig weg niet, een en ander zegt meer over de valse aangeefster dan over mij, daarover later meer als ik over het ‘denken’ ga schrijven.
In dit Essay staat een hoofdstuk “eten drinken, seksualiteit, slapen”. Dat kan ik ook héél expliciet uitschrijven maar dan schrijf ik pornografisch en doe ik als advocaat nummer een (1) en bereik ik niet mijn doel, namelijk het denken van mensen uitdagen.

Onze dochter heeft aangifte gedaan tegen Justitie wegens het maken, verspreiden en in bezit hebben van kinderporno van haar gemaakt DOOR Justitie Nederland.
Dat is keihard onderbouwd. We hebben het origineel en een kopie van het strafdossier waar het vervalste materiaal in zit, dat is een keiharde onbetwistbare zaak. Tja, dat weet je al van tevoren, dat gaat in de doofpot, met argumenten die het daglicht niet verdragen, dus heb ik die in mijn brandkast…..
Een van de hogere justitiële mensen die te maken heeft met onze veroordeling, heeft in zijn advies aan het gerechtshof dit afgefakkeld. Alles onderbouwd in Lips kluis.
Dus Justitie Nederland als maker, verspreider en bezitter van kinderporno, vervaardigd met als doel karaktermoord op mij te plegen. Dat kan ik allemaal vrijelijk en straffeloos schrijven. Er zijn twee tv-uitzendingen aan ons verhaal besteed.

Ook deze kinderporno dien ik wat nader uit te leggen.
Ik (wij) heb geen kinderporno, nooit gehad ook.
De recherche zoekt bij ons tijdens de huiszoeking kinderporno die ik volgens valse aangifte in kluizen heb opgeslagen. De recherche vraagt bij de huiszoeking om de sleutels en codes van de brandkasten die we niet hebben.
Ik heb een video bedrijf en heb dus veel professionele videobanden, het heeft ze wat gekost dat allemaal te bekijken. Ook nemen ze alle Disney video’s mee, alles en alles en alles.
Echter, geen kinderporno en dat is verdraaid sneu voor Justitie.
Ik denk dat het juist is door mijn vak, cameraman, dat ik onze kinderen niet zoveel heb opgenomen op video. Als ik dat al deed zette ik mijn professionele camera neer op statief en deed ik juist niet teveel aan regie en dergelijke, legde gewoon de kinderen en hun gedrag vast. Gefotografeerd heb ik ze ook weinig, fotografie is meer de hobby van mijn partner.
De recherche vind een bandje waarop onze jonge meisjes bloot ronddabberen in onze tuin. Waarom lopen onze kinderen bloot in de tuin !?
Onze meiden zijn dan zo’n jaar of vier en drie jaar jong. Warm weer, mijn partner ligt te zonnen en de meisjes spelen in het badje in de tuin. Er in, er uit, spelen. De oudste loopt naar haar moeder, dat leg ik vast en vraagt iets. Mamma antwoord hoorbaar ‘vraag maar aan pappa’. De oudste komt naar me toe en de camera stoort haar niet, die hoort bij pappa, en ze vraagt ‘pappa, mogen wij onze broekjes uit’. Ik antwoord onze lieve meid ‘als jij dat wilt’, hetgeen allemaal hoorbaar is op de video opnamen. Kirrend van plezier en half rennend zegt ze tegen haar zusje ‘we mogen onze broekjes uit’, is zo grappig. Heerlijk veilig in hun blootje gaan ze lekker verder met spelen, in en uit het badje. Ik leg gewoon vanaf een afstand vast, zoom niet in, ben niet seksuele bezig met mijn kinderen, ik registreer alleen zoals het gaat, ze zichzelf zijn.
Heerlijke meisjes. De oudste trekt de jongere aan het haar, janken, gedoe, baasje spelen, alles zoals kinderen zijn. De waterschoentjes die ze dragen houden ze aan, dat is ter bescherming.
Wat later zitten ze bij mamma liedjes te zingen, ik leg dat vast, prachtig, kleine kinderdeuntjes. (de oudste had haar broekje weer aangetrokken, de jongste niet, ik meld dit nu even omdat ik er toen helemaal niet op gelet heb maar de recherche later wel) Deze leuke totaal onschuldige video hebben we nog steeds.
Op een gegeven moment zie ik dat de jongste haar waterschoentjes verkeerd om aan heeft getrokken, links rechts verwisseld, koddig. Je hoort mij op de video mijn partner toefluisteren ‘ze heeft haar waterschoentjes verkeerd om aan’ en ik zoom in op haar waterschoentjes. Op exact dat moment beweegt ons zingende dochtertje haar beentjes en verlies ik haar voetjes uit beeld, shot weg, dus ik zoom weer uit.
Wij hebben het nooit gezien, nooit opgemerkt want als gezonde ouder denk en kijk je niet seksueel jegens je kinderen. Op het moment dat onze kleine meid haar beentjes beweegt zie je 2/5de deel van een seconde, lees dit even goed, 2/5de deel van één seconde haar plassertje toevallig in beeld. Dat is 0.4 seconde.
De recherche had in hun waarheidsvindingsproces alles meegenomen en ik heb die berekening ergens in mijn brandkast staan, ze hebben miljoenen beeldjes (iedere seconde video beeld is 25 beeldjes) meegenomen en de ‘kinderporno’ waar we het hier over hebben beslaat 0,00004% van al mijn materiaal.
Maar wat doen die rakkers ermee onder leiding van de toenmalige Hoofdofficier van Justitie. Ze maken een fotoprint van dat hele minieme stukje waar niets mis mee is en net voordat mijn partner, nadat zij psychisch kapot is gemaakt door de recherche naar huis mag, toont de rechercheur met de naam E.v.d.S. nog even die videoprint aan mijn partner en vraagt haar “wat is dit? Dit doet jouw man met jouw kinderen en we hebben nog veel meer gevonden”. Mijn partner weet niet wat het is en de recherche brengt mijn partner naar haar zuster die ook is voorbereid door deze rechercheur dat ik bekend heb en jaren achter de deur blijf.
Maar hoe dom kan het Openbaar Ministerie zijn. Het OM voegt deze valse video kinderporno print toe aan het dossier in het kader van mijn ‘karaktermoord’. Ze hebben dus zelf het bewijs voor hun eigen wandaad geleverd, het maken, in bezit hebben en verspreiden van kinderporno.
Doel is onze relatie bewust kapot te maken omdat de recherche/OM toen al wisten dat ze fout zaten maar mijn partner en ik al te zeer beschadigd waren door Justitie op basis van de valse aangifte en hun verhoor methoden en ze dan als redmiddel je relatie om zeep proberen te helpen want ‘alleen staande’ ben je niet meer krachtig genoeg om terug te meppen.
Hier komt ook de samenwerking tussen de Trias Politica en de Advocatuur aan het licht, volgens onze eerste advocaat mag dit allemaal.
De rest vecht ik wel uit voor de rechtbank, ik heb namelijk niets te verbergen, Justitie wel! En die advocaat, die lust ik rauw. Hij heeft zijn wandaden al opgeschreven vanuit gebrek aan dossier kennis in onze zaak voor de Raad van Discipline.

Zo, dit zijn mijn drie delen cv-geschiedenis in zeer beknopte vorm. Als ik die uitwerk, allemaal spannende boeken.
Kom even op adem, kostte mij ook weer wat energie……

Ik heb hiermee de denkwereld al goed op zijn kop staan,
maar ….
ik heb nog een cv deel 4.

Cv deel 4;

Ik heb mavo 3 en mavo 4 gedaan, met mijn vingers in mijn neus, werkte al volop in het ouderlijk bedrijf en werd opgeslokt door het zeer slechte huwelijk van mijn ouders. Daarna weer havo, maar ik was onmisbaar in het bedrijf, dus de school zei: ‘Als hij niet meer komt, dan kan hij wegblijven.’ En aldus geschiedde. De rechtspsycholoog beoordeelde mijn intelligentie als in potentie universitaire mogelijkheden, tja, dat liep even anders dankzij de claimende egocentrische onmachtige ‘zorg’ van mijn ouders.

Ik was psychisch in disorde na de zware verhoren en had eindelijk een therapeut gevonden die mij wel wilde helpen. Het was een RIAGG-man met een praktijk aan huis. Uiteindelijk wilde hij mij dwingen tot erkenning van mijn misdaden, maar ik wist dat ik die niet gepleegd had en juist knokte tegen justitie. Drie jaar reguliere psychotherapie, die toch niet veel soelaas bood, door het putje.

Van het toenmalig GAK kreeg ik geen WAZ-uitkering, toen ik psychisch helemaal kapot was en mijn vak niet meer zag zitten. Mijn vrouw kreeg de WAZ-uitkering wel. Dezelfde zaak, dezelfde onterechte veroordeling, maar ja, ik was volgens het GAK mijn werk kwijt door de zedenzaak en mijn psychische staat zou onzin zijn. Rechtszaak gevoerd, bagger. Zeg maar vastzittend denken van de rechterlijke macht.

Na drieëneenhalf jaar mijn vak weer opgepakt, dankzij een vaste trouwe klant die een grote productie met mij wilde draaien. Ik vond intussen wel een nieuwe therapeute die o.a. NLP/NEI therapie gaf, therapie met gereedschappen over de psyche van de mens. Dat wierp zijn vruchten af, ik stabiliseerde en begon de kruistocht tegen justitie en de Quatuor Politica,

Maar die Schotse klant had meer in petto.
Zo draaide ik de voorbeeldscholen in Schotland en Engeland, dineerde ik met mijn klant met de Schotse minister van Onderwijs en zij vroeg mij de hemd van het lijf over het Nederlandse onderwijs.
Ze investeren daar niet in de gebouwen als hier, de kantine is ook de gymzaal, het onderwijskundig team is zo samengesteld, dat met de nieuwste kennis over hoe de hersenen functioneren ze als één team met de pupillen om gaan. Veel ouders werken mee op de lagere school. Ook kinderen met handicaps zitten op de reguliere basisschool, met ouderlijke hulp.
Ik film op een middelbare voorbeeldschool die volledig zwart is in een buitenwijk van Londen. Daar heeft een directrice die de nieuwe denklijnen volgt die compleet verloederde zwarte school binnen twee jaar omgeturnd van een getto naar een werkelijk ongelooflijk harmonieuze school. Ik heb nog nooit zulke voorbeeldige kinderen meegemaakt die spontaan, toen ik alleen met mijn camera op het schoolplein liep, hun school roemden.
En wat hebben ze daar gedaan: De nieuwste kennis gebruikt over hoe de hersenen werken en diegene van de onderwijsstaf ‘die hun denken niet wilden veranderen’, werden de laan uitgestuurd en het hele team werkte samen met de nieuwste kennis van zaken. Kleuterklassen met nieuwe laptops waar draadloos mee gewerkt wordt. Ja, de gebouwen zijn niet zo nieuw als hier, maar wat erin zit, binnen die muren. Jawel, de voorbeeldscholen, ja… Tja….

Een andere documentaire die ik draaide was over Tony Buzan, ook voor mijn Schotse klant. Een professor over hoe onze hersenen werken en daarmee bezig is binnen het onderwijs. Google hem maar even…. Hij geeft masterclasses aan zowel leerlingen van de lagere school ook aan het onderwijzend personeel van diezelfde leerlingen.
Ik heb beide masterclasses gefilmd, daarmee zelf ook gelijk de masterclass kunnen volgen en wat leuk is, hij geeft zowel de lagere schoolkinderen als ook het onderwijzend personeel, los van elkaar, exact dezelfde masterclass! Is dat niet aardig.
En wat blijkt, de hersenen van kinderen zijn veel soepeler in het aanpassen als die van de oudere mensen, ze zijn ook creatiever. De oudere hersenen zitten al veel meer vastgeroest in het aangeleerd denkscript en veranderingen zijn voor de ouderen moeilijker.
Tony Buzan is de bedenker van het mindmappen. Neem een onderwerp en zet dat centraal, maak daar een boom van met drie takken en zet bij die takken de hoofd namen neer, dan vertak je die takken weer en zet je er zes onderverdelingen bij, en zo verder en zo verder, tot je een mooie harmonieuze boom hebt gemaakt.
Neem even het onderwerp Vervoer in Nederland, het geheel bedoel ik. Openbaar, particulier, fiets, brommer, vrachtvervoer over weg, water en lucht, recreatie en kijk eens hoeveel departementen daar vanuit eigen bureaubladen beleid op loslaten zonder er eerst samen een mindmap over te maken. Wat we in Nederland al vele jaren hebben, is dat het ene departement van Milieu automobilisten uit de auto wil krijgen en belast de burger daarom, het andere ministerie van Economische Zaken wil juist dat er meer auto’s gekocht worden en belast de burger daarom. Het openbaar vervoer rammelt op haar grondvesten en is duur, het beleid is een puinhoop omdat de leidinggevenden tegen elkaar in werken, maar daar kom ik later op terug.
Stop alle beleidsmakers in Nederland inzake vervoer in een klein zaaltje, laat ze samen een (1) mindmap maken over wat Nederland wil met vervoer als geheel. Ze mogen er pas uitkomen en nieuw beleid maken, als ze samen een mooi harmonieus plan hebben waarin alle belangen in harmonie zijn met elkaar. Ja, dan heb je wel soepele hersenen nodig…….
Google Tony Buzan heeft een eigen website, daar kan je leren mindmappen.
Alles is namelijk een geheel, alles heeft met elkaar te maken.

Ik draai een documentaire in de FPK, de Forensisch Psychiatrische Kliniek, intern. Werkelijk geweldig met wat ik had meegemaakt. Weten jullie wat ze delinquenten in de FPK proberen te leren!? Dingen, hun strafbare daden, bij de naam te noemen, oftewel, een koe is een koe, een koe is geen paard. Iemand die een vrouw heeft verkracht heeft niet ‘de liefde met zijn slachtoffer willen bedrijven’. De psychiaters en psychologen speelden voor de camera zo’n sessie na, een groepje psychiaters en psychologen als misdadiger, de ander als psychiater en zijn hulp. Heel bijzonder verhelderend. Heerlijk om te maken.
Wat ze daar aan ‘zieke’ mensen proberen te leren, is inzichten te krijgen in de realiteit, net als mijn eerste psycholoog probeerde met mij ten aanzien van het strafbaar feit dat ik niet gepleegd heb, maar volgens de Quatuor Politica wel gepleegd had, oftewel, wie ziet daarin de realiteit nog? Alleen mijn denken was al verder dan dat van de psychotherapeut, hij geloofde nog in justitie als een betrouwbaar orgaan, ik allang niet meer door diepgaande analyses. Mooi hè…..

Ik maak opnamen op rechtbanken en bij de politie en kom veel van dezelfde mensen tegen die ik ook ken van de valse zedenzaak. Ik weet privé en zakelijk altijd uitstekend te scheiden, dat zijn mijn rollen des levens.

De recherche die onze zaak deed, kan hun beoordelingsfout niet toegeven, hetgeen zegt dat zij de kijk op de realiteit toen verloren hebben en de ware realiteit heden als justitie als geheel niet willen erkennen, mede door het afdekken van betrokken en eigen belangen. Wat ik dan doe, is dat ik dan vervolgens vraagtekens zet bij het functioneren van hun denken. Ja, ik heb het over het denken, over het hoe denk ik-fenomeen, het gat in de markt.
Bij justitie noemen ze dat waarheidsvinding, ik noem dat waarheidsverdoezeling en denkvertroebeling.

Weet je wat boeiend is, als je zover bent gekomen als ik, dat als je mensen, justitie, psychiaters, recherche, advocaten, rechters confronteert met een waarheid die anders is dan zij een fictief beeld over hebben gecreëerd in hun vastgeroest denken je feitelijk door hen geconfronteerd wordt met gedragingen die FPK-delinquenten niet misstaat!
Hoe dat zit, daar kom ik ook nog op terug. Dan bespreek ik de verloedering van onze samenleving.

Ik draai inmiddels mooie producties, o.a. in 2008 ‘Interneringskamp Westerbork’, die de Gouden Roos heeft gewonnen bij de NL Awards voor regionale omroepen en dat materiaal zit ook in het Nationaal Archief. Van daaruit draai ik nu voor het Herinneringscentrum Kamp Westerbork en aanverwant het Nationaal Archief. Er zijn dit jaar weer een paar speciale producties ingestuurd naar de NL Awards, dus wie weet…. Voor die producties vragen ze mij vanwege mijn omgang met mensen, …… hetgeen dwars staat op de bevindingen over mij van de Quatuor Politica als geheel.

Media hypen nieuws in verband met de kijkcijfers, marktwerking etc. Politiek gaat daar aan meedoen om het volk rustig te houden en stemmers te krijgen of behouden. Er komt na het zoveelste schandalig kindermisbruik weer een volksangst die gehypt wordt door de media, dus de politiek stapt in de publiciteit.
Een CDA’er (ik heb de e-mails nog) roept in de media, dat niemand met een zedenverleden nog met kinderen in aanraking mag komen. De man weet niet waar die het over heeft. Wij hebben gestreden tegen de het spoor kwijt zijnde overheid, deze politicus wil alleen maar stemmen winnen. Ik stuur hem een e-mail waarin ik schrijf, dat als hij zo graag met zijn neus op televisie wil komen, hij eerst eens moet weten waarover hij het heeft. Hij reageert niet, maar de volgende dag in de media is hij veel meer beheerst. Ik stuur weer een e-mail naar deze CDA-politicus en geef hem mijn compliment over zijn meer gekuisde houding. Hij stuurt een klein mailtje terug met ‘dank voor uw commentaar’.
Ja, ik heb een VOG voor het onderwijs gekregen en geef als gastdocent les aan een ROC, heb daar op die afdeling jaren terug zelfs crisismanagement gedaan, want de onderwijsstaf was de sporen kwijtgeraakt, maar daar kom ik op terug.

Ik heb zelfs met onze onterechte veroordeling een VOG gekregen voor de schietsport die ik sinds 2008 weer beoefen, hetgeen niet kan met een strafblad, maar ja, zo krom of niet krom werkt het, de overheid weet, dat ik onterecht een strafblad heb, dus krijg ik de VOG nu wel. Maar het strafblad blijft staan en die oude zaak proberen te heropenen, is trekken aan een dood paard. Zonder moeite een VOG schietsport (staat vast een aantekening in mijn gegevens)…. de fout echter erkennen door justitie…..,
ik trek niet aan het dood paard van denken binnen justitie, dat is zinloos.

Een klein eenvoudig voorbeeld inzake de overheid. Enkele jaren terug ging er een door de provinciale overheid gesubsidieerde stichting op de fles. Er was mogelijk sprake van fraude en de provincie draaide de financiële kraan dicht. Echter, er waren mogelijk betrokken belangen tussen de stichting en een ex-gedeputeerde en een zittende gedeputeerde, zeg maar te directe adviezen gegeven hoe de subsidies te verkrijgen. Enorme heibel op het provinciehuis, de regionale omroep volgt het een en ander met live-uitzendingen. Ik ben als kleine ondernemer ook gedupeerd, omdat ik voor die stichting een opdracht heb uitgevoerd. Er wordt een lijvig onderzoek gedaan over de mogelijke betrokken belangen van de provincie met die stichting. Ik vraag dat rapport op in het kader van de WOB (Wet Openbaarheid van Bestuur). De regionale omroep doet dat los van mij ook vanuit journalistieke overwegingen. Iedereen krijgt vervolgens een ‘gekuiste’ versie van dat onderzoeksrapport. Alle namen die erin staan, op een na, zijn met een dikke stift onleesbaar gemaakt, waarmee het gehele verband uit het stuk is gehaald. Het is onleesbaar geworden en een soort satésaus geworden.
Ik dien een klacht in tegen de provincie, omdat dit de grondbeginselen van ons democratisch bestel en de grondrechten van de burger aantast Dit kost mij geen moeite noch emotie, slechts wat tijd, gewoon een goeie pleitnota/klacht schrijven en indienen. Er komt een hoorzitting op het provinciehuis. Ik meld dit aan bij de regionale omroep, maar dat wordt ze te ingewikkeld en ‘ik zou alleen tegen de overheid willen schoppen’. Niets was minder waar, ik streed om ons democratisch bestel zuiver te houden. De commissie veegde om exact die reden dan ook de vloer aan met de provinciale bestuurders. Ik kreeg uiteindelijk de ongekuiste versie van het onderzoeksrapport en de provincie werd hard op de vingers met ‘viltstift’ getikt. De regionale omroep deed er verder niets mee, maar wilde wel graag een kopie van mij hebben. Een van de betrokken journalisten werd niet zolang daarna voorlichter van de burgemeester van de hoofdstad van deze provincie. Zó werkt dat.